Herken jij deze zin? Het was de catchphrase van Roger in Lethal Weapon. Ondanks dat hij deze zij veel herhaalde, deed hij juist het tegenovergestelde… Ik riep het ook vaak, maar dan in een andere context. Ik had een prachtig beroep. Werkte in de zorg als wijkverzorgende. De druk werd me te veel, maart och bleef ik hangen in het werk. Het was tenslotte het enige vak waar ik voor gediplomeerd was en ik werd inmiddels echt te oud voor een carrière switch. Ik bedoel, laten we wel wezen; je moet dan van onderaf aan weer beginnen, misschien wel een opleiding volgen. De hele riedel. Ik word er tenslotte niet jonger op. Ik ben dan wel dit jaar pas voor de 13de keer 29 geworden, maar voor zo’n opleiding helemaal is afgerond zijn we toch alweer een aantal jaar verder. En ooit moet ik toch een keer 30 worden, zou je zeggen.
Het volgende probleem was: wie wil in hemelsnaam een persoon die enkel zorgervaring heeft een kans geven om helemaal te switchen. Nou, die heb ik gevonden. Ik mocht hier bij Flex pons beginnen. Iets totaal anders, maar Fatih en Marloes hebben me een kans gegeven die ik met beide handen aan heb genomen. (Dank jullie wel :)) Niets blijkt dus onmogelijk.
Het mooie van Flex pons is dat de manier van werken aansluit op mijn zorggevoel. Je kan wel iemand uit de zorg halen, maar de zorg zal altijd aanwezig blijven in die persoon. Ik mag de werkgever helpen ontzorgen. Zoeken naar de geschikte personen voor in het bedrijf en niet zomaar een lijstje afgaan en sturen. Ik mag zorgen voor onze flexwerkers. Dat zij goed terecht komen en dat ze ten alle tijden met vragen bij ons terecht kunnen. En dat is nog maar het topje van de ijsberg.
En weet je? Ik geniet.
Ik ben begonnen met: I’m too old for this sh*t, maar laten we eerlijk wezen. Je bent nooit te oud om iets nieuws te proberen!
